| همه زرد گشتند و پرچین بروی | کسی جنگ دیوان نکرد آرزوی | |
| کسی راست پاسخ نیارست کرد | نهانی روان‌شان پر از باد سرد | |
| چو طوس و چو گودرز کشواد و گیو | چو خراد و گرگین و رهام نیو | |
| به آواز گفتند ما کهتریم | زمین جز به فرمان تو نسپریم | |
| ازان پس یکی انجمن ساختند | ز گفتار او دل بپرداختند | |
| نشستند و گفتند با یکدگر | که از بخت ما را چه آمد به سر | |
| اگر شهریار این سخنها که گفت | به می خوردن اندر نخواهد نهفت | |
| ز ما و ز ایران برآمد هلاگ | نماند برین بوم و بر آب و خاک | |
| که جمشید با فر و انگشتری | به فرمان او دیو و مرغ و پری | |
| ز مازندران یاد هرگز نکرد | نجست از دلیران دیوان نبرد | |
| فریدون پردانش و پرفسون | همین را روانش نبد رهنمون | |
| اگر شایدی بردن این بد بسر | به مردی و گنج و به نام و هنر | |
| منوچهر کردی بدین پیشدست | نکردی برین بر دل خویش پست | |
| یکی چاره باید کنون اندرین | که این بد بگردد ز ایران زمین | |
| چنین گفت پس طوس با مهتران | که ای رزم دیده دلاور سران | |
| مراین بند را چاره اکنون یکیست | بسازیم و این کار دشوار نیست | |
| هیونی تکاور بر زال سام | بباید فرستاد و دادن پیام | |
| که گر سر به گل داری اکنون مشوی | یکی تیز کن مغز و بنمای روی | |
| مگر کاو گشاید لب پندمند | سخن بر دل شهریار بلند | |
| بگوید که این اهرمن داد یاد | در دیو هرگز نباید گشاد |