| بگفتا که رامشگری بر درست | ابا بربط و نغز رامشگرست | |
| بفرمود تا پیش او خواندند | بر رود سازانش بنشاندند | |
| به بربط چو بایست بر ساخت رود | برآورد مازندرانی سرود | |
| که مازندران شهر ما یاد باد | همیشه بر و بومش آباد باد | |
| که در بوستانش همیشه گلست | به کوه اندرون لاله و سنبلست | |
| هوا خوشگوار و زمین پرنگار | نه گرم و نه سرد و همیشه بهار | |
| نوازنده بلبل به باغ اندرون | گرازنده آهو به راغ اندرون | |
| همیشه بیاساید از خفت و خوی | همه ساله هرجای رنگست و بوی | |
| گلابست گویی به جویش روان | همی شاد گردد ز بویش روان | |
| دی و بهمن و آذر و فرودین | همیشه پر از لاله بینی زمین | |
| همه ساله خندان لب جویبار | به هر جای باز شکاری به کار | |
| سراسر همه کشور آراسته | ز دیبا و دینار وز خواسته | |
| بتان پرستنده با تاج زر | همه نامداران به زرین کمر | |
| چو کاووس بشنید از او این سخن | یکی تازه اندیشه افگند بن | |
| دل رزمجویش ببست اندران | که لشکر کشد سوی مازندران | |
| چنین گفت با سرفرازان رزم | که ما سر نهادیم یکسر به بزم | |
| اگر کاهلی پیشه گیرد دلیر | نگردد ز آسایش و کام سیر | |
| من از جم و ضحاک و از کیقباد | فزونم به بخت و به فر و به داد | |
| فزون بایدم زان ایشان هنر | جهانجوی باید سر تاجور | |
| سخن چون به گوش بزرگان رسید | ازیشان کس این رای فرخ ندید |