| نبد پیشتر آشتی را نشان | بدین روز گرز من آوردشان | |
| چنین گفت با نامور کیقباد | که چیزی ندیدم نکوتر ز داد | |
| نبیره فریدون فرخ پشنگ | به سیری همی سر بپیچد ز جنگ | |
| سزد گر هر آنکس که دارد خرد | بکژی و ناراستی ننگرد | |
| ز زاولستان تا بدریای سند | نوشتیم عهدی ترا بر پرند | |
| سر تخت با افسر نیمروز | بدار و همی باش گیتی فروز | |
| وزین روی کابل به مهراب ده | سراسر سنانت به زهراب ده | |
| کجا پادشاهیست بی‌جنگ نیست | وگر چند روی زمین تنگ نیست | |
| سرش را بیاراست با تاج زر | همان گردگاهش به زرین کمر | |
| ز یک روی گیتی مرو را سپرد | ببوسید روی زمین مرد گرد | |
| ازان پس چنین گفت فرخ قباد | که بی‌زال تخت بزرگی مباد | |
| به یک موی دستان نیرزد جهان | که او ماندمان یادگار از مهان | |
| یکی جامه‌ی شهریاری به زر | ز یاقوت و پیروزه تاج و کمر | |
| نهادند مهد از بر پنج پیل | ز پیروزه رخشان بکردار نیل | |
| بگسترد زر بفت بر مهد بر | یکی گنج کش کس ندانست مر | |
| فرستاد نزدیک دستان سام | که خلعت مرا زین فزون بود کام | |
| اگر باشدم زندگانی دراز | ترا دارم اندر جهان بی‌نیاز | |
| همان قارن نیو و کشواد را | چو برزین و خراد پولاد را | |
| برافگند خلعت چنان چون سزید | کسی را که خلعت سزاوار دید | |
| درم داد و دینار و تیغ و سپر | کرا در خور آمد کلاه و کمر |