| و گر آزمندیست و اندوه و رنج | شدن تنگ‌دل در سرای سپنج | |
| مگر رام گردد برین کیقباد | سر مرد بخرد نگردد ز داد | |
| کس از ما نبینند جیحون بخواب | وز ایران نیایند ازین روی آب | |
| مگر با درود و سلام و پیام | دو کشور شود زین سخن شادکام | |
| چو نامه به مهر اندر آورد شاه | فرستاد نزدیک ایران سپاه | |
| ببردند نامه بر کیقباد | سخن نیز ازین گونه کردند یاد | |
| چنین داد پاسخ که دانی درست | که از ما نبد پیشدستی نخست | |
| ز تور اندر آمد نخستین ستم | که شاهی چو ایرج شد از تخت کم | |
| بدین روزگار اندر افراسیاب | بیامد به تیزی و بگذاشت آب | |
| شنیدی که با شاه نوذر چه کرد | دل دام و دد شد پر از داغ و درد | |
| ز کینه به اغریرث پرخرد | نه آن کرد کز مردمی در خورد | |
| ز کردار بد گر پشیمان شوید | بنوی ز سر باز پیمان شوید | |
| مرا نیست از کینه و آز رنج | بسیچیده‌ام در سرای سپنج | |
| شما را سپردم ازان روی آب | مگر یابد آرامش افراسیاب | |
| بنوی یکی باز پیمان نوشت | به باغ بزرگی درختی بکشت | |
| فرستاده آمد بسان پلنگ | رسانید نامه به نزد پشنگ | |
| بنه برنهاد و سپه را براند | همی گرد بر آسمان برفشاند | |
| ز جیحون گذر کرد مانند باد | وزان آگهی شد بر کیقباد | |
| که دشمن شد از پیش بی‌کارزار | بدان گشت شادان دل شهریار | |
| بدو گفت رستم که ای شهریار | مجو آشتی درگه کارزار |