بزد مهره در جام بر پشت پیل

بزد مهره در جام بر پشت پیل		ازو برشد آواز تا چند میل
خروشیدن کوس با کرنای		همان ژنده پیلان و هندی درای
برآمد ز زاولستان رستخیز		زمین خفته را بانگ برزد که خیز
به پیش اندرون رستم پهلوان		پس پشت او سالخورده گوان
چنان شد ز لشکر در و دشت و راغ		که بر سر نیارست پرید زاغ
تبیره زدندی همی شست جای		جهان را نه سر بود پیدا نه پای
به هنگام بشکوفه‌ی گلستان		بیاورد لشکر ز زابلستان
ز زال آگهی یافت افراسیاب		برآمد ز آرام و از خورد و خواب
بیاورد لشکر سوی خوار ری		بران مرغزاری که بد آب و نی
ز ایران بیامد دمادم سپاه		ز راه بیابان سوی رزمگاه
ز لشکر به لشکر دو فرسنگ ماند		سپهبد جهاندیدگان را بخواند
بدیشان چنین گفت کای بخردان		جهاندیده و کارکرده ردان
هم ایدر من این لشکر آراستم		بسی سروری و مهی خواستم
پراگنده شد رای بی تخت شاه		همه کار بی‌روی و بی‌سر سپاه
چو بر تخت بنشست فرخنده زو		ز گیتی یکی آفرین خاست نو
شهی باید اکنون ز تخم کیان		به تخت کیی بر کمر بر میان
شهی کاو باورنگ دارد ز می		که بی‌سر نباشد تن آدمی
نشان داد موبد مرا در زمان		یکی شاه با فر و بخت جوان
ز تخم فریدون یل کیقباد		که با فر و برزست و با رای و داد