| چو پوشیده رویان ایران سپاه | اسیران شوند از بد کینه‌خواه | |
| که گیرد بدین دشت نیزه به دست | کرا باشد آرام و جای نشست | |
| چو شیدوش و کشواد و قارن بهم | زدند اندرین رای بر بیش و کم | |
| چو نیمی گذشت از شب دیریاز | دلیران به رفتن گرفتند ساز | |
| بدین روی دژدار بد گژدهم | دلیران بیدار با او بهم | |
| وزان روی دژ بارمان و سپاه | ابا کوس و پیلان نشسته به راه | |
| کزو قارن رزم‌زن خسته بود | به خون برادر کمربسته بود | |
| برآویخت چون شیر با بارمان | سوی چاره جستن ندادش زمان | |
| یکی نیزه زد بر کمربند اوی | که بگسست بنیاد و پیوند اوی | |
| سپه سر به سر دل شکسته شدند | همه یک ز دیگر گسسته شدند | |
| سپهبد سوی پارس بنهاد روی | ابا نامور لشکر جنگ‌جوی |