| از آواز او چرم جنگی پلنگ | شود چاک چاک و بخاید دو چنگ | |
| هران گرد کاواز کوپال اوی | ببیند بر و بازوی و یال اوی | |
| ز آواز او اندر آید ز پای | دل مرد جنگی برآید ز جای | |
| به جای خرد سام سنگی بود | به خشم اندرون شیر جنگی بود | |
| به بالای سرو و به نیروی پیل | به آورد خشت افگند بر دو میل | |
| نیاید به گیتی ز راه زهش | به فرمان دادار نیکی دهش | |
| بیاور یکی خنجر آبگون | یکی مرد بینادل پرفسون | |
| نخستین به می ماه را مست کن | ز دل بیم و اندیشه را پست کن | |
| بکافد تهیگاه سرو سهی | نباشد مر او را ز درد آگهی | |
| وزو بچه‌ی شیر بیرون کشد | همه پهلوی ماه در خون کشد | |
| وز آن پس بدوز آن کجا کرد چاک | ز دل دور کن ترس و تیمار و باک | |
| گیاهی که گویمت با شیر و مشک | بکوب و بکن هر سه در سایه خشک | |
| بساو و برآلای بر خستگیش | ببینی همان روز پیوستگیش | |
| بدو مال ازان پس یکی پر من | خجسته بود سایه‌ی فر من | |
| ترا زین سخن شاد باید بدن | به پیش جهاندار باید شدن | |
| که او دادت این خسروانی درخت | که هر روز نو بشکفاندش بخت | |
| بدین کار دل هیچ غمگین مدار | که شاخ برومندت آمد به بار | |
| بگفت و یکی پر ز بازو بکند | فگند و به پرواز بر شد بلند | |
| بشد زال و آن پر او برگرفت | برفت و بکرد آنچه گفت ای شگفت | |
| بدان کار نظاره شد یک جهان | همه دیده پر خون و خسته روان |