| نهفته همه گنج کابلستان | بکوشم رسانم به زابلستان | |
| جزین نیز هر چیز کاندر خورد | بیبد ز من مهتر پر خرد | |
| گرفت آن زمان سام دستش به دست | ورا نیک بنواخت و پیمان ببست | |
| چو بشنید سیندخت سوگند او | همان راست گفتار و پیوند او | |
| زمین را ببوسید و بر پای خاست | بگفت آنچه اندر نهان بود راست | |
| که من خویش ضحاکم ای پهلوان | زن گرد مهراب روشن روان | |
| همان مام رودابه‌ی ماه روی | که دستان همی جان فشاند بروی | |
| همه دودمان پیش یزدان پاک | شب تیره تا برکشد روز چاک | |
| همی بر تو بر خواندیم آفرین | همان بر جهاندار شاه زمین | |
| کنون آمدم تا هوای تو چیست | ز کابل ترا دشمن و دوست کیست | |
| اگر ما گنهکار و بدگوهریم | بدین پادشاهی نه اندر خوریم | |
| من اینک به پیش توام مستمند | بکش گر کشی ور ببندی ببند | |
| دل بیگناهان کابل مسوز | کجا تیره روز اندر آید به روز | |
| سخنها چو بشنید ازو پهلوان | زنی دید با رای و روشن روان | |
| به رخ چون بهار و به بالا چو سرو | میانش چو غرو و به رفتن تذرو | |
| چنین داد پاسخ که پیمان من | درست است اگر بگسلد جان من | |
| تو با کابل و هر که پیوند تست | بمانید شادان دل و تن‌درست | |
| بدین نیز همداستانم که زال | ز گیتی چو رودابه جوید همال | |
| شما گرچه از گوهر دیگرید | همان تاج و اورنگ را در خورید | |
| چنین است گیتی وزین ننگ نیست | ابا کردگار جهان جنگ نیست |