| گرفته یکی جام هر یک به دست | بفرمود کامد به جای نشست | |
| به پیش سپهبد فرو ریختند | همه یک به دیگر برآمیختند | |
| چو با پهلوان کار بر ساختند | ز بیگانه خانه بپرداختند | |
| چنین گفت سیندخت با پهلوان | که با رای تو پیر گردد جوان | |
| بزرگان ز تو دانش آموختند | به تو تیرگیها برافروختند | |
| به مهر تو شد بسته دست بدی | به گرزت گشاده ره ایزدی | |
| گنهکار گر بود مهراب بود | ز خون دلش دیده سیراب بود | |
| سر بیگناهان کابل چه کرد | کجا اندر آورد باید بگرد | |
| همه شهر زنده برای تواند | پرستنده و خاک پای تواند | |
| ازان ترس کو هوش و زور آفرید | درخشنده ناهید و هور آفرید | |
| نیاید چنین کارش از تو پسند | میان را به خون ریختن در مبند | |
| بدو سام یل گفت با من بگوی | ازان کت بپرسم بهانه مجوی | |
| تو مهراب را کهتری گر همال | مر آن دخت او را کجا دید زال | |
| به روی و به موی و به خوی و خرد | به من گوی تا باکی اندر خورد | |
| ز بالا و دیدار و فرهنگ اوی | بران سان که دیدی یکایک بگوی | |
| بدو گفت سیندخت کای پهلوان | سر پهلوانان و پشت گوان | |
| یکی سخت پیمانت خواهم نخست | که لرزان شود زو بر و بوم و رست | |
| که از تو نیاید به جانم گزند | نه آنکس که بر من بود ارجمند | |
| مرا کاخ و ایوان آباد هست | همان گنج و خویشان و بنیاد هست | |
| چو ایمن شوم هر چه گویی بگوی | بگویم بجویم بدین آب روی |