| پرستنده و اسپ و تخت و کلاه | بیارای و با خویشتن بر به راه | |
| مگر شهر کابل نسوزد به ما | چو پژمرده شد برفروزد به ما | |
| چین گفت سیندخت کای نامدار | به جای روان خواسته خواردار | |
| نباید که چون من شوم چاره‌جوی | تو رودابه را سختی آری به روی | |
| مرا در جهان انده جان اوست | کنون با توم روز پیمان اوست | |
| ندارم همی انده خویشتن | ازویست این درد و اندوه من | |
| یکی سخت پیمان ستد زو نخست | پس آنگه به مردی ره چاره جست | |
| بیاراست تن را به دیبا و زر | به در و به یاقوت پرمایه سر | |
| پس از گنج زرش ز بهر نثار | برون کرد دینار چون سی‌هزار | |
| به زرین ستام آوریدند سی | از اسپان تازی و از پارسی | |
| ابا طوق زرین پرستنده شست | یکی جام زر هر یکی را به دست | |
| پر از مشک و کافور و یاقوت و زر | ز پیروزه‌ی چند چندی گهر | |
| چهل جامه دیبای پیکر به زر | طرازش همه گونه گونه گهر | |
| به زرین و سیمین دوصد تیغ هند | جزان سی به زهراب داده پرند | |
| صد اشتر همه ماده‌ی سرخ موی | صد استر همه بارکش راه جوی | |
| یکی تاج پرگوهر شاهوار | ابا طوق و با یاره و گوشوار | |
| بسان سپهری یکی تخت زر | برو ساخته چند گونه گهر | |
| برش خسروی بیست پهنای او | چو سیصد فزون بود بالای او | |
| وزان ژنده‌پیلان هندی چهار | همه جامه و فرش کردند بار |