| بپرسید و بسیار تیمار خورد | سپهبد سخن یک به یک یادکرد | |
| که نوشه زی ای شاه تا جاودان | ز جان تو کوته بد بدگمان | |
| برفتم بران شهر دیوان نر | نه دیوان که شیران جنگی به بر | |
| که از تازی اسپان تکاورترند | ز گردان ایران دلاورترند | |
| سپاهی که سگسار خوانندشان | پلنگان جنگی نمایندشان | |
| ز من چون بدیشان رسید آگهی | از آواز من مغزشان شد تهی | |
| به شهر اندرون نعره برداشتند | ازان پس همه شهر بگذاشتند | |
| همه پیش من جنگ جوی آمدند | چنان خیره و پوی پوی آمدند | |
| سپه جنب جنبان شد و روز تار | پس اندر فراز آمد و پیش غار | |
| نبیره جهاندار سلم بزرگ | به پیش سپاه اندر آمد چو گرگ | |
| سپاهی به کردار مور و ملخ | نبد دشت پیدا نه کوه و نه شخ | |
| چو برخاست زان لشکر گشن گرد | رخ نامداران ما گشت زرد | |
| من این گرز یک زخم برداشتم | سپه را هم آنجای بگذاشتم | |
| خروشی خروشیدم از پشت زین | که چون آسیا شد بریشان زمین | |
| دل آمد سپه را همه بازجای | سراسر سوی رزم کردند رای | |
| چو بشنید کاکوی آواز من | چنان زخم سرباز کوپال من | |
| بیامد به نزدیک من جنگ ساز | چو پیل ژیان با کمند دراز | |
| مرا خواست کارد به خم کمند | چو دیدم خمیدم ز راه گزند | |
| کمان کیانی گرفتم به چنگ | به پیکان پولاد و تیر خدنگ | |
| عقاب تکاور برانگیختم | چو آتش بدو بر تبر ریختم |