| چو برخاست از خواب با موبدان | یکی انجمن کرد با بخردان | |
| گشاد آن سخن بر ستاره شمر | که فرجام این بر چه باشد گذر | |
| دو گوهر چو آب و چو آتش به هم | برآمیخته باشد از بن ستم | |
| همانا که باشد به روز شمار | فریدون و ضحاک را کارزار | |
| از اختر بجوئید و پاسخ دهید | همه کار و کردار فرخ نهید | |
| ستاره‌شناسان به روز دراز | همی ز آسمان بازجستند راز | |
| بدیدند و با خنده پیش آمدند | که دو دشمن از بخت خویش آمدند | |
| به سام نریمان ستاره شمر | چنین گفت کای گرد زرین کمر | |
| ترا مژده از دخت مهراب و زال | که باشند هر دو به شادی همال | |
| ازین دو هنرمند پیلی ژیان | بیاید ببندد به مردی میان | |
| جهان زیرپای اندر آرد به تیغ | نهد تخت شاه از بر پشت میغ | |
| ببرد پی بدسگالان ز خاک | به روی زمین بر نماند مغاک | |
| نه سگسار ماند نه مازندران | زمین را بشوید به گرز گران | |
| به خواب اندرد آرد سر دردمند | ببندد در جنگ و راه گزند | |
| بدو باشد ایرانیان را امید | ازو پهلوان را خرام و نوید | |
| پی باره‌ای کو چماند به جنگ | بمالد برو روی جنگی پلنگ | |
| خنک پادشاهی که هنگام او | زمانه به شاهی برد نام او | |
| چو بشنید گفتار اخترشناس | بخندید و پذرفت ازیشان سپاس | |
| ببخشیدشان بی‌کران زر و سیم | چو آرامش آمد به هنگام بیم | |
| فرستاده‌ی زال را پیش خواند | زهر گونه با او سخنها براند |