| ببردش دمان تا به البرز کوه | که بودش بدانجا کنام و گروه | |
| سوی بچگان برد تا بشکرند | بدان ناله‌ی زار او ننگرند | |
| ببخشود یزدان نیکی‌دهش | کجا بودنی داشت اندر بوش | |
| نگه کرد سیمرغ با بچگان | بران خرد خون از دو دیده چکان | |
| شگفتی برو بر فگندند مهر | بماندند خیره بدان خوب چهر | |
| شکاری که نازکتر آن برگزید | که بی‌شیر مهمان همی خون مزید | |
| بدین گونه تا روزگاری دراز | برآورد داننده بگشاد راز | |
| چو آن کودک خرد پر مایه گشت | برآن کوه بر روزگاری گذشت | |
| یکی مرد شد چون یکی زاد سرو | برش کوه سیمین میانش چو غرو | |
| نشانش پراگنده شد در جهان | بد و نیک هرگز نماند نهان | |
| به سام نریمان رسید آگهی | از آن نیک پی پور با فرهی | |
| شبی از شبان داغ دل خفته بود | ز کار زمانه برآشفته بود | |
| چنان دید در خواب کز هندوان | یکی مرد بر تازی اسپ دوان | |
| ورا مژده دادی به فرزند او | بران برز شاخ برومند او | |
| چو بیدار شد موبدان را بخواند | ازین در سخن چندگونه براند | |
| چه گویید گفت اندرین داستان | خردتان برین هست همداستان | |
| هر آنکس که بودند پیر و جوان | زبان برگشادند بر پهلوان | |
| که بر سنگ و بر خاک شیر و پلنگ | چه ماهی به دریا درون با نهنگ | |
| همه بچه را پروراننده‌اند | ستایش به یزدان رساننده‌اند | |
| تو پیمان نیکی دهش بشکنی | چنان بی‌گنه بچه را بفگنی |