| همم داد دادی و هم داوری | همم تاج دادی هم انگشتری | |
| بفرمود پس تا منوچهر شاه | نشست از بر تخت زر با کلاه | |
| سپهدار شیروی با خواسته | به درگاه شاه آمد آراسته | |
| بفرمود پس تا منوچهر شاه | ببخشید یکسر همه با سپاه | |
| چو این کرده شد روز برگشت بخت | بپژمرد برگ کیانی درخت | |
| کرانه گزید از بر تاج و گاه | نهاده بر خود سر هر سه شاه | |
| پر از خون دل و پر ز گریه دو روی | چنین تا زمانه سرآمد بروی | |
| فریدون شد و نام ازو ماند باز | برآمد برین روزگار دراز | |
| همان نیکنامی به و راستی | که کرد ای پسر سود برکاستی | |
| منوچهر بنهاد تاج کیان | بزنار خونین ببستش میان | |
| برآیین شاهان یکی دخمه کرد | چه از زر سرخ و چه از لاژورد | |
| نهادند زیر اندرش تخت عاج | بیاویختند از بر عاج تاج | |
| بپدرود کردنش رفتند پیش | چنان چون بود رسم آیین و کیش | |
| در دخمه بستند بر شهریار | شد آن ارجمند از جهان زار و خوار | |
| جهانا سراسر فسوسی و باد | بتو نیست مرد خردمند شاد |