| بگوید که گفتند ما کهتریم | زمین جز به فرمان او نسپریم | |
| گروهی خداوند بر چارپای | گروهی خداوند کشت و سرای | |
| سپاهی بدین رزمگاه آمدیم | نه بر آرزو کینه خواه آمدیم | |
| کنون سر به سر شاه را بنده‌ایم | دل و جان به مهر وی آگنده‌ایم | |
| گرش رای جنگ است و خون ریختن | نداریم نیروی آویختن | |
| سران یکسره پیش شاه آوریم | بر او سر بیگناه آوریم | |
| براند هر آن کام کو را هواست | برین بیگنه جان ما پادشاست | |
| بگفت این سخن مرد بسیار هوش | سپهدار خیره بدو دادگوش | |
| چنین داد پاسخ که من کام خویش | به خاک افگنم برکشم نام خویش | |
| هر آن چیز کان نز ره ایزدیست | از آهرمنی گر ز دست بدیست | |
| سراسر ز دیدار من دور باد | بدی را تن دیو رنجور باد | |
| شما گر همه کینه‌دار منید | وگر دوستدارید و یار منید | |
| چو پیروزگر دادمان دستگاه | گنه کار پیدا شد از بیگناه | |
| کنون روز دادست بیداد شد | سران را سر از کشتن آزاد شد | |
| همه مهر جویید و افسون کنید | ز تن آلت جنگ بیرون کنید | |
| خروشی بر آمد ز پرده سرای | که ای پهلوانان فرخنده رای | |
| ازین پس به خیره مریزید خون | که بخت جفاپیشگان شد نگون | |
| همه آلت لشکر و ساز جنگ | ببردند نزدیک پور پشنگ | |
| سپهبد منوچهر بنواختشان | براندازه بر پایگه ساختشان | |
| سوی دژ فرستاد شیروی را | جهاندیده مرد جهانجوی را |