| به شاه آفریدون یکی نامه کرد | ز مشک و ز عنبر سر خامه کرد | |
| نخست از جهان آفرین کرد یاد | خداوند خوبی و پاکی و داد | |
| سپاس از جهاندار فریادرس | نگیرد به سختی جز او دست کس | |
| دگر آفرین بر فریدون برز | خداوند تاج و خداوند گرز | |
| همش داد و هم دین و هم فرهی | همش تاج و هم تخت شاهنشهی | |
| همه راستی راست از بخت اوست | همه فر و زیبایی از تخت اوست | |
| رسیدم به خوبی بتوران زمین | سپه برکشیدیم و جستیم کین | |
| سه جنگ گران کرده شد در سه روز | چه در شب چه در هور گیتی فروز | |
| از ایشان شبیخون و از ماکمین | کشیدیم و جستیم هر گونه کین | |
| شنیدم که ساز شبیخون گرفت | ز بیچارگی بند افسون گرفت | |
| کمین ساختم از پس پشت اوی | نماندم بجز باد در مشت اوی | |
| یکایک چو از جنگ برگاشت روی | پی اندر گرفتم رسیدم بدوی | |
| بخفتانش بر نیزه بگذاشتم | به نیرو ازان زینش برداشتم | |
| بینداختم چون یکی اژدها | بریدم سرش از تن بیبها | |
| فرستادم اینک به نزد نیا | بسازم کنون سلم را کیمیا | |
| چنان چون سر ایرج شهریار | به تابوت زر اندر افگند خوار | |
| به نامه درون این سخن کرد یاد | هیونی برافگند برسان باد | |
| فرستاده آمد رخی پر ز شرم | دو چشم از فریدون پر از آب گرم | |
| که چون برد خواهد سر شاه چین | بریده بر شاه ایران زمین | |
| که فرزند گر سر بپیچید ز دین | پدر را بدو مهر افزون ز کین |