| ز لشگر گه پهلوان تا دو میل | کشیده دو رویه رده ژنده‌پیل | |
| ازان شصت بر پشتشان تخت زر | به زر اندرون چند گونه گهر | |
| چو سیصد بنه برنهادند بار | چو سیصد همان از در کارزار | |
| همه زیر برگستوان اندرون | نبدشان جز از چشم ز آهن برون | |
| سراپرده‌ی شاه بیرون زدند | ز تمیشه لشکر بهامون زدند | |
| سپهدار چون قارن کینه‌دار | سواران جنگی چو سیصدهزار | |
| همه نامداران جوشن‌وران | برفتند با گرزهای گران | |
| دلیران یکایک چو شیر ژیان | همه بسته بر کین ایرج میان | |
| به پیش اندرون کاویانی درفش | به چنگ اندرون تیغهای بنفش | |
| منوچهر با قارن پیلتن | برون آمد از بیشه‌ی نارون | |
| بیامد به پیش سپه برگذشت | بیاراست لشکر بران پهن‌دشت | |
| چپ لشکرش را بگرشاسپ داد | ابر میمنه سام یل با قباد | |
| رده بر کشیده ز هر سو سپاه | منوچهر با سرو در قلب‌گاه | |
| همی تافت چون مه میان گروه | نبود ایچ پیدا ز افراز کوه | |
| سپه کش چو قارن مبارز چو سام | سپه برکشیده حسام از نیام | |
| طلایه به پیش اندرون چون قباد | کمین ور چو گرد تلیمان نژاد | |
| یکی لشکر آراسته چون عروس | به شیران جنگی و آوای کوس | |
| به تور و به سلم آگهی تاختند | که ایرانیان جنگ را ساختند | |
| ز بیشه بهامون کشیدند صف | ز خون جگر بر لب آورده کف | |
| دو خونی همان با سپاهی گران | برفتند آگنده از کین سران |