| برآمد برین نیز یک چندگاه | شبستان ایرج نگه کرد شاه | |
| یکی خوب و چهره پرستنده دید | کجا نام او بود ماه‌آفرید | |
| که ایرج برو مهر بسیار داشت | قضا را کنیزک ازو بار داشت | |
| پری چهره را بچه بود در نهان | از آن شاد شد شهریار جهان | |
| از آن خوب‌رخ شد دلش پرامید | به کین پسر داد دل را نوید | |
| چو هنگامه‌ی زادن آمد پدید | یکی دختر آمد ز ماه آفرید | |
| جهانی گرفتند پروردنش | برآمد به ناز و بزرگی تنش | |
| مر آن ماه‌رخ را ز سر تا به پای | تو گفتی مگر ایرجستی به جای | |
| چو بر جست و آمدش هنگام شوی | چو پروین شدش روی و چون مشک موی | |
| نیا نامزد کرد شویش پشنگ | بدو داد و چندی برآمد درنگ | |
| یکی پور زاد آن هنرمند ماه | چگونه سزاوار تخت و کلاه | |
| چو از مادر مهربان شد جدا | سبک تاختندش به نزدنیا | |
| بدو گفت موبد که ای تاجور | یکی شادکن دل به ایرج نگر | |
| جهان‌بخش را لب پر از خنده شد | تو گفتی مگر ایرجش زنده شد | |
| نهاد آن گرانمایه را برکنار | نیایش همی کرد با کردگار | |
| همی گفت کاین روز فرخنده باد | دل بدسگالان ما کنده باد | |
| همان کز جهان آفرین کرد یاد | ببخشود و دیده بدو باز داد | |
| فریدون چو روشن جهان را بدید | به چهر نوآمد سبک بنگرید | |
| چنین گفت کز پاک مام و پدر | یکی شاخ شایسته آمد به بر | |
| می روشن آمد ز پرمایه جام | مر آن چهر دارد منوچهر نام |