| برین‌گونه بگریست چندان بزار | همی تاگیا رستش اندر کنار | |
| زمین بستر و خاک بالین او | شده تیره روشن جهان‌بین او | |
| در بار بسته گشاده زبان | همی گفت کای داور راستان | |
| کس از تاجداران بدین‌سان نمرد | که مردست این نامبردار گرد | |
| سرش را بریده به زار اهرمن | تنش را شده کام شیران کفن | |
| خروشی به زاری و چشمی پرآب | ز هر دام و دد برده آرام و خواب | |
| سراسر همه کشورش مرد و زن | به هر جای کرده یکی انجمن | |
| همه دیده پرآب و دل پر ز خون | نشسته به تیمار و گرم اندرون | |
| همه جامه کرده کبود و سیاه | نشسته به اندوه در سوگ شاه | |
| چه مایه چنین روز بگذاشتند | همه زندگی مرگ پنداشتند |