| مبر خود به مهر زمانه گمان | نه نیکو بود راستی در کمان | |
| چو دشمنش گیری نمایدت مهر | و گر دوست خوانی نبینیش چهر | |
| یکی پند گویم ترا من درست | دل از مهر گیتی ببایدت شست | |
| سپه داغ دل شاه با های و هوی | سوی باغ ایرج نهادند روی | |
| به روزی کجا جشن شاهان بدی | وزان پیشتر بزمگاهان بدی | |
| فریدون سر شاه پور جوان | بیامد ببر برگرفته نوان | |
| بر آن تخت شاهنشهی بنگرید | سر شاه را نزدر تاج دید | |
| همان حوض شاهان و سرو سهی | درخت گلفشان و بید و بهی | |
| تهی دید از آزادگان جشنگاه | به کیوان برآورده گرد سیاه | |
| همی سوخت باغ و همی خست روی | همی ریخت اشک و همی کند موی | |
| میان را بزناز خونین ببست | فکند آتش اندر سرای نشست | |
| گلستانش برکند و سروان بسوخت | به یکبارگی چشم شادی بدوخت | |
| نهاده سر ایرج اندر کنار | سر خویشتن کرد زی کردگار | |
| همی گفت کای داور دادگر | بدین بی‌گنه کشته اندر نگر | |
| به خنجر سرش کنده در پیش من | تنش خورده شیران آن انجمن | |
| دل هر دو بیداد از آن سان بسوز | که هرگز نبینند جز تیره روز | |
| به داغی جگرشان کنی آژده | که بخشایش آرد بریشان دده | |
| همی خواهم از روشن کردگار | که چندان زمان یابم از روزگار | |
| که از تخم ایرج یکی نامور | بیاید برین کین ببندد کمر | |
| چو دیدم چنین زان سپس شایدم | اگر خاک بالا بپیمایدم |