| چو تنگ اندر آمد به نزدیکشان | نبود آگه از رای تاریکشان | |
| پذیره شدندش به آیین خویش | سپه سربسر باز بردند پیش | |
| چو دیدند روی برادر به مهر | یکی تازهتر برگشادند چهر | |
| دو پرخاشجوی با یکی نیک خوی | گرفتند پرسش نه بر آرزوی | |
| دو دل پر ز کینه یکی دل به جای | برفتند هر سه به پرده سرای | |
| به ایرج نگه کرد یکسر سپاه | که او بد سزاوار تخت و کلاه | |
| بیآرامشان شد دل از مهر او | دل از مهر و دیده پر از چهر او | |
| سپاه پراگنده شد جفت جفت | همه نام ایرج بد اندر نهفت | |
| که هست این سزاوار شاهنشهی | جز این را نزیبد کلاه مهی | |
| به لکشر نگه کرد سلم از کران | سرش گشت از کار لشکر گران | |
| به لشگرگه آمد دلی پر ز کین | چگر پر ز خون ابروان پر ز چین | |
| سراپرده پرداخت از انجمن | خود و تور بنشست با رای زن | |
| سخن شد پژوهنده از هردری | ز شاهی و از تاج هر کشوری | |
| به تور از میان سخن سلم گفت | که یک یک سپاه از چه گشتند جفت | |
| به هنگامهی بازگشتن ز راه | نکردی همانا به لشکر نگاه | |
| سپاه دو شاه از پذیره شدن | دگر بود و دیگر به بازآمدن | |
| که چندان کجا راه بگذاشتند | یکی چشم از ایرج نه برداشتند | |
| از ایران دلم خود به دو نیم بود | به اندیشه اندیشگان برفزود | |
| سپاه دو کشور چو کردم نگاه | از این پس جز او را نخوانند شاه | |
| اگر بیخ او نگسلانی ز جای | ز تخت بلندت کشد زیر پای |