| به خوبی شنیده همه یاد کرد | سر تور بی‌مغز پرباد کرد | |
| چو این راز بشنید تور دلیر | برآشفت ناگاه برسان شیر | |
| چنین داد پاسخ که با شهریار | بگو این سخن هم چنین یاد دار | |
| که ما را به گاه جوانی پدر | بدین گونه بفریفت ای دادگر | |
| درختیست این خود نشانده بدست | کجا آب او خون و برگش کبست | |
| ترا با من اکنون بدین گفت‌گوی | بباید بروی اندر آورد روی | |
| زدن رای هشیار و کردن نگاه | هیونی فگندن به نزدیک شاه | |
| زبان‌آوری چرب گوی از میان | فرستاد باید به شاه جهان | |
| به جای زبونی و جای فریب | نباید که یابد دلاور شکیب | |
| نشاید درنگ اندرین کار هیچ | کجا آید آسایش اندر بسیچ | |
| فرستاده چون پاسخ آورد باز | برهنه شد آن روی پوشیده‌راز | |
| برفت این برادر ز روم آن ز چین | به زهر اندر آمیخته انگبین | |
| رسیدند پس یک به دیگر فراز | سخن راندند آشکارا و راز | |
| گزیدند پس موبدی تیزویر | سخن گوی و بینادل و یادگیر | |
| ز بیگانه پردخته کردند جای | سگالش گرفتند هر گونه رای | |
| سخن سلم پیوند کرد از نخست | ز شرم پدر دیدگان را بشست | |
| فرستاده را گفت ره برنورد | نباید که یابد ترا باد و گرد | |
| چو آیی به کاخ فریدون فرود | نخستین ز هر دو پسر ده درود | |
| پس آنگه بگویش که ترس خدای | بباید که باشد به هر دو سرای | |
| جوان را بود روز پیری امید | نگردد سیه‌موی گشته سپید |