| برآمد برین روزگار دراز | زمانه به دل در همی داشت راز | |
| فریدون فرزانه شد سالخورد | به باغ بهار اندر آورد گرد | |
| برین گونه گردد سراسر سخن | شود سست نیرو چو گردد کهن | |
| چو آمد به کاراندرون تیرگی | گرفتند پرمایگان خیرگی | |
| بجنبید مر سلم را دل ز جای | دگرگونه‌تر شد به آیین و رای | |
| دلش گشت غرقه به آزاندرون | به اندیشه بنشست با رهنمون | |
| نبودش پسندیده بخش پدر | که داد او به کهتر پسر تخت زر | |
| به دل پر زکین شد به رخ پر ز چین | فرسته فرستاد زی شاه چین | |
| فرستاد نزد برادر پیام | که جاوید زی خرم و شادکام | |
| بدان ای شهنشاه ترکان و چین | گسسته دل روشن از به گزین | |
| ز نیکی زیان کرده گویی پسند | منش پست و بالا چو سرو بلند | |
| کنون بشنو ازمن یکی داستان | کزین گونه نشنیدی از باستان | |
| سه فرزند بودیم زیبای تخت | یکی کهتر از ما برآمد به بخت | |
| اگر مهترم من به سال و خرد | زمانه به مهر من اندر خورد | |
| گذشته ز من تاج و تخت و کلاه | نزیبد مگر بر تو ای پادشاه | |
| سزد گر بمانیم هر دو دژم | کزین سان پدر کرد بر ما ستم | |
| چو ایران و دشت یلان و یمن | به ایرج دهد روم و خاور به من | |
| سپارد ترا مرز ترکان و چین | که از تو سپهدار ایران زمین | |
| بدین بخشش اندر مرا پای نیست | به مغز پدر اندرون رای نیست | |
| هیون فرستاده بگزارد پای | بیامد به نزدیک توران خدای |