| فریدون پیامم بدین گونه داد | تو پاسخ گزار آنچه آیدت یاد | |
| پیامش چو بشنید شاه یمن | بپژمرد چون زاب کنده سمن | |
| همی گفت گر پیش بالین من | نبیند سه ماه این جهان‌بین من | |
| مرا روز روشن بود تاره شب | بباید گشادن به پاسخ دو لب | |
| سراینده را گفت کای نامجوی | زمان باید اندر چنین گفت‌گوی | |
| شتابت نباید بپاسخ کنون | مرا چند رازست با رهنمون | |
| فرستاده را زود جایی گزید | پس آنگه به کار اندرون بنگرید | |
| بیامد در بار دادن ببست | به انبوه اندیشگان در نشست | |
| فراوان کس از دشت نیزه‌وران | بر خویش خواند آزموده سران | |
| نهفته برون آورید از نهفت | همه رازها پیش ایشان بگفت | |
| که ما را به گیتی ز پیوند خویش | سه شمع‌ست روشن به دیدار پیش | |
| فریدون فرستاد زی من پیام | بگسترد پیشم یکی خوب دام | |
| همی کرد خواهد ز چشمم جدا | یکی رای بایدزدن با شما | |
| فرستاده گوید چنین گفت شاه | که ما را سه شاهست زیبای گاه | |
| گراینده هر سه به پیوند من | به سه روی پوشیده فرزند من | |
| اگر گویم آری و دل زان تهی | دروغم نه اندر خورد با مهی | |
| وگر آرزوها سپارم بدوی | شود دل پر آتش پر از آب روی | |
| وگر سر بپیچم ز فرمان او | به یک سو گرایم ز پیمان او | |
| کسی کو بود شهریار زمین | نه بازیست با او سگالید کین | |
| شنیدستم از مردم راه‌جوی | که ضحاک را زو چه آمد بروی |