| همه دست برداشته به آسمان | همی خواندندش به نیکی گمان | |
| که جاوید بادا چنین شهریار | برومند بادا چنین روزگار | |
| وزان پس فریدون به گرد جهان | بگردید و دید آشکار و نهان | |
| هران چیز کز راه بیداد دید | هر آن بوم و برکان نه آباد دید | |
| به نیکی ببست از همه دست بد | چنانک از ره هوشیاران سزد | |
| بیاراست گیتی بسان بهشت | به جای گیا سرو گلبن بکشت | |
| از آمل گذر سوی تمیشه کرد | نشست اندر آن نامور بیشه کرد | |
| کجا کز جهان گوش خوانی همی | جز این نیز نامش ندانی همی |