| نهانش نوا کرد و کس را نگفت | همان راز او داشت اندر نهفت | |
| یکی هفته زین گونه بخشید چیز | چنان شد که درویش نشناخت نیز | |
| دگر هفته مر بزم را کرد ساز | مهانی که بودند گردن فراز | |
| بیاراست چون بوستان خان خویش | مهان را همه کرد مهمان خویش | |
| وزان پس همه گنج آراسته | فراز آوریده نهان خواسته | |
| همان گنجها راگشادن گرفت | نهاده همه رای دادن گرفت | |
| گشادن در گنج را گاه دید | درم خوار شد چون پسر شاه دید | |
| همان جامه و گوهر شاهوار | همان اسپ تازی به زرین عذار | |
| همان جوشن و خود و زوپین و تیغ | کلاه و کمر هم نبودش دریغ | |
| همه خواسته بر شتر بار کرد | دل پاک سوی جهاندار کرد | |
| فرستاد نزدیک فرزند چیز | زبانی پر از آفرین داشت نیز | |
| چو آن خواسته دید شاه زمین | بپذرفت و بر مام کرد آفرین | |
| بزرگان لشگر چو بشناختند | بر شهریار جهان تاختند | |
| که ای شاه پیروز یزدانشناس | ستایش مر او را زویت سپاس | |
| چنین روز روزت فزون باد بخت | بد اندیشگان را نگون باد بخت | |
| ترا باد پیروزی از آسمان | مبادا بجز داد و نیکی گمان | |
| وزان پس جهاندیدگان سوی شاه | ز هر گوشه‌ای برگرفتند راه | |
| همه زر و گوهر برآمیختند | به تاج سپهبد فرو ریختند | |
| همان مهتران از همه کشورش | بدان خرمی صف زده بر درش | |
| ز یزدان همی خواستند آفرین | بران تاج و تخت و کلاه و نگین |