| ز خون چنان بی‌زبان چارپای | چه آمد برآن مرد ناپاک رای | |
| کمر بسته‌ام لاجرم جنگجوی | از ایران به کین اندر آورده روی | |
| سرش را بدین گرزه‌ی گاو چهر | بکوبم نه بخشایش آرم نه مهر | |
| چو بشنید ازو این سخن ارنواز | گشاده شدش بر دل پاک راز | |
| بدو گفت شاه آفریدون تویی | که ویران کنی تنبل و جادویی | |
| کجا هوش ضحاک بر دست تست | گشاد جهان بر کمربست تست | |
| ز تخم کیان ما دو پوشیده پاک | شده رام با او ز بیم هلاک | |
| همی جفت‌مان خواند او جفت مار | چگونه توان بودن ای شهریار | |
| فریدون چنین پاسخ آورد باز | که گر چرخ دادم دهد از فراز | |
| ببرم پی اژدها را ز خاک | بشویم جهان را ز ناپاک پاک | |
| بباید شما را کنون گفت راست | که آن بی‌بها اژدهافش کجاست | |
| برو خوب رویان گشادند راز | مگر که اژدها را سرآید به گاز | |
| بگفتند کاو سوی هندوستان | بشد تا کند بند جادوستان | |
| ببرد سر بی‌گناهان هزار | هراسان شدست از بد روزگار | |
| کجا گفته بودش یکی پیشبین | که پردختگی گردد از تو زمین | |
| که آید که گیرد سر تخت تو | چگونه فرو پژمرد بخت تو | |
| دلش زان زده فال پر آتشست | همه زندگانی برو ناخوشست | |
| همی خون دام و دد و مرد و زن | بریزد کند در یکی آبدن | |
| مگر کاو سرو تن بشوید به خون | شود فال اخترشناسان نگون | |
| همان نیز از آن مارها بر دو کفت | به رنج درازست مانده شگفت |