| شه تازیان چون به نان دست برد | سر کم خرد مهر او را سپرد | |
| سیم روز خوان را به مرغ و بره | بیاراستش گونه گون یکسره | |
| به روز چهارم چو بنهاد خوان | خورش ساخت از پشت گاو جوان | |
| بدو اندرون زعفران و گلاب | همان سالخورده می و مشک ناب | |
| چو ضحاک دست اندر آورد و خورد | شگفت آمدش زان هشیوار مرد | |
| بدو گفت بنگر که از آرزوی | چه خواهی بگو با من ای نیکخوی | |
| خورشگر بدو گفت کای پادشا | همیشه بزی شاد و فرمانروا | |
| مرا دل سراسر پر از مهر تست | همه توشه‌ی جانم از چهرتست | |
| یکی حاجتستم به نزدیک شاه | و گرچه مرا نیست این پایگاه | |
| که فرمان دهد تا سر کتف اوی | ببوسم بدو بر نهم چشم و روی | |
| چو ضحاک بشنید گفتار اوی | نهانی ندانست بازار اوی | |
| بدو گفت دارم من این کام تو | بلندی بگیرد ازین نام تو | |
| بفرمود تا دیو چون جفت او | همی بوسه داد از بر سفت او | |
| ببوسید و شد بر زمین ناپدید | کس اندر جهان این شگفتی ندید | |
| دو مار سیه از دو کتفش برست | عمی گشت و از هر سویی چاره جست | |
| سرانجام ببرید هر دو ز کفت | سزد گر بمانی بدین در شگفت | |
| چو شاخ درخت آن دو مار سیاه | برآمد دگر باره از کتف شاه | |
| پزشکان فرزانه گرد آمدند | همه یک‌به‌یک داستانها زدند | |
| ز هر گونه نیرنگها ساختند | مر آن درد را چاره نشناختند | |
| بسان پزشکی پس ابلیس تفت | به فرزانگی نزد ضحاک رفت |