قسمت هفدهم

مائیم و هوای روی شاهنشاهی		در آب حیات عشق او چون ماهی
بیگاه شده است روز ما را صبح است		فریاد از این ولوله‌ی بیگاهی

□

مردی که فلک رخنه کند از دردی		مردی که خداش کاشکی ناوردی
غبن است و هزار غبن کاین خلق لقب		آن را مردی نهند و این را مردی

□

مرغان ز قفص قفص ز مرغان خالی		تو مرغ کجائی که چنین خوشحالی
از ناله‌ی تو بوی بقا می‌آید		می‌نال بر این پرده که خوش می‌نالی

□

مست است خبر از تو و یا خود خبری		خیره است نظر در تو و با تو نظری
درهم شده خانه‌ی دل از حور و پری		وز دیده تو از گو شککی می‌نگری

□

من با تو چنین سوخته خرمن تا کی		وز ما تو چنین کشیده دامن تا کی
این کار به کام دشمنانم تا چند		من در غم تو، تو فارغ از من تا کی

□

من بادم و تو برگ نلرزی چکنی		کاری که منت دهم نورزی چکنی
چون سنگ زدم سبوی تو بشکستم		صد گوهر و صد بحر نیرزی چکنی

□

من بی‌دلم ای نگار و تو دلداری		شاید که بهر سخن ز من نازاری
یا آن دل من که برده‌ای بازدهی		یا هر چه کنم ز بیدلی برداری

□

من پیر فنا بدم جوانم کردی		من مرده بدم ز زندگانم کردی
می‌ترسیدم که گم شوم در ره تو		اکنون نشوم گم که نشانم کردی

□

من جان تو نیستم مگو جان غلطی		من جان جنیدم و سری سقطی
کی باشم جان هر خری کوردلی		کو باز نداند سقطی از سخطی

□

من جمله خطا کنم صوابم تو بسی		مقصود از این عمر خرابم تو بسی
من میدانم که چون بخواهم رفتن		پرسند چه کرده‌ای جوابم تو بسی