قسمت هفدهم

گر یک نفسی واقف اسرار شوی		جانبازی را به جان خریدار شوی
تا منست خود تو تا ابد تیره‌ستی		چون مست از او شوی تو هشیار شوی

□

گر یک ورق از کتاب ما برخوانی		حیران ابد شوی زهی حیرانی
گر یک نفسی به درس دل بنشینی		استادان را به درس خود بنشانی

□

گفتم به طبیب داروئی فرمائی		نبضم بگرفت از سر دانائی
گفتا که چه درد میکند بنمائی		بردم دستش سوی دل سودائی

□

گفتم صنما مگر که جانان منی		اکنون که همی نظر کنم جان منی
مرتد گردم گر ز تو من برگردی		ای جان جهان تو کفر و ایمان منی

□

گفتم صنمی شدی که جان را وطنی		گفتا که حدیث جان مکن گر ز منی
گفتم که به تیغ حجتم چند زنی		گفتا که هنوز عاشق خویشتنی

□

گفتم که چونی مها خوشی محزونی		گفتا مه را کسی نپرسد چونی
چون باشد طلعت مه گردونی		تابان و لطیف و خوبی و موزونی

□

گفتم که دلا تو در بلا افتادی		گفتا که خوشم تو به کجا افتادی
گفتم که دماغ دوا باید، گفت		دیوانه توئی که در دوا افتادی

□

گفتم که کدامست طریق هستی		دل گفت طریق هستی اندر پستی
پس گفتم دل چرا ز پستی برمد		گفتا زانرو که در درین دربستی

□

گفتند که هست یار را شور وشری		گفتم که دوم بار بگو خوش خبری
گفتا ترش است روی خوبش قدری		گفتم که زهی تهمت کژ بر شکری

□

گفتی که تو دیوانه و مجنون خوئی		دیوانه توئی که عقل از من جوئی
گفتی که چه بی‌شرم و چه آهن روئی		آئینه کند همیشه آهن روئی