قسمت هفدهم

گر عاشق زار روی تو نیستمی		چندان به در سرای تو نه ایستمی
گفتی که مایست بردرم خیز برو		ای دوست اگر نه ایستمی نیستمی

□

گر عقل به کوی دوست رهبر نبدی		روی عاشق چنین مزعفر نبدی
گر آنکه صدف را غم گوهر نبدی		بگشاده لب و عاشق و مضطر نبدی

□

گر قدر کمال خویش بشناختمی		دامان خود از خاک بپرداختمی
خالی و سبک بر آسمان تاختمی		سر بر فلک نهم برافراختمی

□

گر گفتن اسرار تو امکان بودی		پست و بالا همه گلستان بودی
گر غیرت نخوت نه در ایام بدی		هر فرعونی موسی عمران بودی

□

گر مجلس انس را به کار آمدمی		هردم بدر تو بنده وار آمدمی
گر آفت تصدیع نبودی و ملال		هر روز برت هزار بار آمدمی

□

گر من مستم ز روی بدکرداری		ای خواجه برو تو عاقل و هشیاری
تو غره به طاعتی و طاعت داری		این آن سر پل نیست که می‌پنداری

□

گر نقل و کباب و باده‌ی ناب خوری		میدان که به خواب در، همی آب خوری
چون برخیزی ز خواب باشی تشنه		سودت ندهد آب که در خواب خوری

□

گرنه حذر از غیرت مردان کنمی		آن کار که دوش گفته‌ام آن کنمی
ور رشک نبودی همه هشیاران را		بی‌خویش و خراب و مست و حیران کنمی

□

گرنه کشش یار مرا یار بدی		با شاه و گدا مرا کجا کاربدی
گرنه کرم قدیم بسیار بدی		کی یوسف جان میان بازار بدی

□

گر هیچ نشانه نیست اندر وادی		بسیار امیدهاست در نومیدی
ای دل مبر امید که در روضه‌ی جان		خرما دهی، ار نیز درخت بیدی