قسمت هفدهم

گر آنکه امین و محرم این رازی		در بازی بیدلان مکن طنازی
بازیست ولیک آتش راستیش		بس عاشق را که کشت بازی بازی

□

گر بگریزی چو آهوان بگریزی		ور بستیزی چون آهنان بستیزی
زان شاخ گلی که ما درآویخته‌ایم		ای مرغک زیرک به دو پا آویزی

□

گر تو نکنی سلام ما را در پی		چون جمله نشاطی و سلامی چون می
چوپان جهانی و امان جانها		دفع گرگی گر نکنی هی هی هی

□

گر خار بدین دیده‌ی چون جوی زنی		ور تیر جفا بر دل چون موی زنی
من دست ز دامن تو کوته نکنم		گر همچو دفم هزار بر روی زنی

□

گر خوب نیم خوب پرستم باری		ور باده نیم ز باده مستم باری
گر نیستم از اهل مناجات رواست		از اهل خرابات تو هستم باری

□

گر داد کنی درخور خود داد کنی		بیچاره کسی را که تواش یاد کنی
گفتی تو که بسیار بیادت کردم		من میدانم که چون مرا یاد کنی

□

گر درد دلم به نقش پیدا بودی		هر ذره ز غم سیاه سیما بودی
ور راه به سوی گوهر ما بودی		هر قطره ز جوش همچو دریا بودی

□

گر سوزش سینه را به کس می‌داری		وز مهر ضمیر پر هوس می‌داری
باید که چو ناله‌ی تو آرام دلست		آن ناله قرین هر نفس می‌داری

□

گر صید خدا شوی ز غم رسته شوی		ور در صفت خویش روی بسته شوی
میدان که وجود تو حجاب ره تست		با خود منشین که هر زمان خسته شوی

□

گر عاشق روی قیصر روم شوی		امید بود که حی قیوم شوی
از هجر مگو به پیش سلطان وصال		میترس کزین حدیث محروم شوی