قسمت شانزدهم

تو سیر شدی من نشدم زین مستی		من نیست شدم تو آنچه هستی هستی
تا آب ز نا و آسیا می‌ریزد		می‌گردد سنگ و می‌زخد در پستی

□

جانا ز تو بیزار شوم نی نی نی		با جز تو دگر یار شوم نی نی نی
در باغ وصالت چو همه گل بینم		سرگشته بهر خار شوم نی نی نی

□

جان بگریزد اگر ز جان بگریزی		وز دل بگریزم ار از آن بگریزی
تو تیری و ما همچو کمانیم هنوز		تیری چه عجب گر ز کمان بگریزی

□

جان در ره ما بباز اگر مرد دلی		ورنی سر خویش گیر کز ما بحلی
این ملک کسی نیافت از تنگ دلی		حق می‌طلبی و مانده در آب و گلی

□

جان دید ز جانان ازل دمسازی		می‌خواهد کز من ببرد هنبازی
این بازیها که جان برون آورده است		ما را به خود تمام بازی بازی

□

جان روز چو مار است به شب چون ماهی		بنگر که تو با کدام جان همراهی
گه با هاروت ساحر اندر چاهی		گه در دل زهره پاسبان ماهی

□

جانم دارد ز عشق جان‌افزائی		از سوداها لطیفتر سودائی
وز شهر تنم چو لولیان آواره است		هر روز به منزلی و هر شب جائی

□

چشمان خمار و روی رخشان داری		کان گوهر و لعل بدخشان داری
گیرم که چو غنچه خنده پنهان داری		گل را ز جمال خود تو خندان داری

□

چشم تو بهر غمزه بسوزد مستی		گر دلبندی هزار خون کردستی
از پای درآمد دل و دل پای نداشت		از دست کسی که او ندارد رستی

□

چشم مستت ز عادت خماری		افغان که نهاد رسم تنها خواری
چون می مددیست ای بخیلیت چراست		می می نخوری و شیره می‌افشاری