قسمت شانزدهم

تا چند ز جان مستمند اندیشی		تا کی ز جهان پرگزند اندیشی
آنچه از تو ستد همین کالبد است		یک مزبله گو مباش چند اندیشی

□

تا خاک قدوم هر مقدم نشوی		سالار سپاه نفس و آدم نشوی
تا از من و مای خود مسلم نشوی		با این ملکان محروم و همدم نشوی

□

تا درد نیابی تو به درمان نرسی		تا جان ندهی به وصل جانان نرسی
تا همچو خلیل اندر آتش نروی		چون خضر به سرچشمه‌ی حیوان نرسی

□

تا در طلب گوهر کانی کانی		تا در هوس لقمه‌ی نانی نانی
این نکته‌ی رمز اگر بدانی دانی		هر چیزی که در جستن آنی آنی

□

تا عشق آن روی پریزاد شوی		وانگه هردم چو خاک برباد شوی
دانم که در آتشی و بگذاشتمت		باشد که در این واقعه استاد شوی

□

تا هشیاری به طعم مستی نرسی		تا تن ندهی به جان پرستی نرسی
تا در غم عشق دوست چون آتش و آب		از خود نشوی نیست به هستی نرسی

□

تقصیر نکرد عشق در خماری		تقصیر مکن تو ساقی از دلداری
از خود گله کن اگر خماری داری		تا خشت به آسیا بری خاک آری

□

تو آب نی خاک نی تو دگری		بیرون ز جهان آب و گل در سفری
قالب جویست و جان در او آب حیات		آنجا که توئی از این دو هم بی‌خبری

□

توبه کردم ز شور و بی‌خویشتنی		عشقت بشنید از من به این ممتحنی
از هیزم توبه‌ی من آتش بفروخت		می‌سوخت مرا که توبه دیگر نکنی

□

تو دوش چه خواب دیده‌ای می‌دانی		نی دانش آن نیست بدین آسانی
در دست و تن تو کاله پنهان کرده است		ای شحنه چراش زو نمی‌رنجانی