قسمت پانزدهم

ای بر سر ره نشسته ره می‌طلبی		در خرمن مه فتاده مه می‌طلبی
در چاه زنخدان چنین یوسف حسن		خود دلو توئی یوسف و چه می‌طلبی

□

ای بنده اگر تو خواجه بشناختیی		دل را ز غرور نفس پرداختیی
گر معرفتش ترا مسلم بودی		یک لحظه به غیر او نپرداختیی

□

ای پیر اگر تو روی با حق داری		یا همچو صلاح دست مطلق داری
اینک رسن دراز و اینک سر دار		بسم الله اگر سر انا الحق داری

□

ای ترک چرا به زلف چون هندوئی		رومی رخ و زنگی خط و پر چین موئی
نتوان دل خود را به خطا گم کردن		ترسم که تو ترکی و به ترکی گوئی

□

ای چون علم بلند در صحرائی		وی چون شکر شگرف در حلوائی
زان میترسم که بدرگ و بدرائی		در مغز تو افکند دگر سودائی

□

ای چون علم سپید در صحرائی		ای رحمت در رسیده از بالائی
من در هوس تو میپزم حلوائی		حلوا بنگر به صورت سودائی

□

ای خواجه چرا بی‌پر و بالم کردی		بر بوی ثواب در وبالم کردی
از تو بره‌ی تو جو ندزدیدم من		از بهر چه جرم در جوالم کردی

□

ای خواجه ز هر خیال پر باد شوی		وز هیچ ترش گردی و دلشاد شودی
دیدم که در آتشی و بگذاشتمت		تا پخته و تا زیرک و استاد شوی

□

ای خواجه گنه مکن که بدنام شوی		گر خاص توئی گنه کنی عام شوی
بر رهگذرت دام نهاده است ابلیس		بدکار مباش زانکه در دام شوی

□

ای داده مرا به خواب در بیداری		آسان شده در دلم همه دشواری
از ظلمت جهل و کفر رستم باری		چون دانستم که عالم‌الاسراری