قسمت پانزدهم

ای آنکه نظر به طعنه میاندازی		بشناس دمی تو بازی از جان بازی
ای جان غریب در جهان میسازی		روزی دو فتاد مرغزی بارازی

□

ای ابر که تو جهان خورشیدانی		کاری مقلوب می‌کنی نادانی
از ظلم تو بر ماست جهان ظلمانی		بس گریه نصیب ماست تا گریانی

□

ای از تو مرا گوش پرودیده بهی		خوش آنکه ز گوش پای بر دیده نهی
تو مردم دیده‌ای نه آویزه‌ی گوش		از گوش بدیده آ که در دیده نهی

□

ای باد سحر به کوی آن سلسله موی		احوال دلم بگوی اگر یابی روی
ور زانکه ترا ز دل نباشد دلجوی		زنهار مرا ندیده‌ای هیچ مگوی

□

ای باد سحر تو از سر نیکوئی		شاید که حکایتم به آن مه گوئی
نی نی غلطم گرت بدوره بودی		پس گرد جهان دگر کرا میجوئی

□

ای باده تو باشی که همه داد کنی		صد بنده به یک صبوح آزاد کنی
چشمم به تو روشنست همچون خورشید		هم در تو گریزم که توام شاد کنی

□

ای باطل اگر ز حق گریزی چکنی		وی زهر بجز تلخی و تیزی چکنی
عشق آب حیات آمد و منکر چو خری		ای خر تو در آب درنمیزی چکنی

□

ای باغ خدا که پر بت و پر حوری		از چشم خلایق اینچنین چون دوری
ای دل نچشیده‌ای می منصوری		گر منکر آن باغ شوی معذوری

□

ای بانگ رباب از کجا می‌آئی		پرآتش و پر فتنه و پر غوغائی
جاسوس دلی و پیک آن صحرائی		اسرار دلست هرچه می‌فرمائی

□

ای پر ز جفا چند از این طراری		پنهان چه کنی آنچه به باطن داری
گر سر ز خط وفای من برداری		واقف نیم از ضمیر دل پنداری