قسمت پانزدهم

ای آنکه تو خون عاشقان آشامی		فریاد ز عاشقی و بی‌آرامی
ای دوست منم اسیر دشمن کامی		آخر به تو باز گردد این بدنامی

□

ای آنکه ره گریز می‌اندیشی		تو پنداری که بر مراد خویشی
شه می‌کشدت مجوی با شه بیشی		که را بکند شهنشه درویشی

□

ای آنکه ز حد برون جان‌افزایی		بی‌حدی و حد هر نفس بنمایی
دانی که نداری به جهان گنجایی		در غیب بچفسیدی و بیرون نایی

□

ای آنکه ز حال بندگان میدانی		چشمی و چراغ در شب ظلمانی
باز دل ما را که تو میپرانی		آخر تو ندانی که تواش میخوانی

□

ای آنکه ز خاک تیره نطعی سازی		هر لحظه بر او نقش دگر اندازی
گه مات شوی و گه بداری ماتم		احسنت زهی صنعت با خود بازی

□

ای آنکه صلیب دار و هم ترسائی		پیوسته به زلف عنبر ترسائی
لب بر لب من به بوسه کمتر سائی		آئی بر من و لیک با ترس آئی

□

ای آنکه طبیب دردهای مائی		این درد ز حد رفت چه میفرمائی
والله اگر هزار معجون داری		من جانم نبرم تا تو رخی ننمائی

□

ای آنکه غلام خسرو شیرینی		با عشق بساز گر حریف دینی
پیوسته حریف عشق و گرمی میباش		تا عاشق گرم از تو برد عنینی

□

ای آنکه مرا بسته‌ی صد دام کنی		گوئی که برو در شب و پیغام کنی
گر من بروم تو با که آرام کنی		همنام من ای دوست کرا نام کنی

□

ای آنکه مرا دهر زبان میدانی		ور زانکه ببندند دهان میدانی
ور جان و دلم نهان شود زیر زمین		شاد است روانم که روان میدانی