قسمت پانزدهم

امشب برو ای خواب اگر بنشینی		از آتش دل سزای سبلت بینی
ای عقل برو که تو سخن می‌چینی		وی عشق بیا که سخت با تمکینی

□

امشب که فتاده‌ای به چنگال رهی		بسیار طپی ولیک دشوار رهی
والله نرهی ز بنده‌ای سرو سهی		تا سینه به این دل خرابم ننهی

□

امشب منم و یکی حریف چو منی		بر ساخته مجلسی برسم چمنی
جام می و شمع و نقل و مطرب همه هست		ای کاش تو می‌بودی و اینها همه نی

□

اندر دل من مها دل‌افروز توئی		یاران هستند لیک دلسوز توئی
شادند جهانیان به نوروز و بعید		عید من و نوروز من امروز توئی

□

اندر دو جهان دلبر و جانم تو بسی		زیرا که بهر غمیم فریادرسی
کس نیست بجز تو ایمه اندر دو جهان		جز آنکه ببخشیش باکرام کسی

□

اندر ره حق چو چست و چالاک شوی		نور فلکی باز بر افلاک شوی
عرش است نشیمن تو شرمت ناید		چون سایه مقیم خطه‌ی خاک شوی

□

اندر سرم ار عقل و تمیز است توئی		وانچ از من بیچاره عزیز است توئی
چندانکه به خود می‌نگرم هیچ نیم		بالجمله ز من هر آنچه چیز است توئی

□

ای آتش بخت سوی گردون رفتی		وی آب حیات سوی جیحون رفتی
با تو گفتم که بیدلم من بیدل		بیدل اکنون شدم که بیرون رفتی

□

ای آنکه به کوی یار ما افتادی		آن روی بدیدی به قفا افتادی
با تو گفتم که بی‌دلم من بیدل		بی‌دل اکنون شدم که بیرون رفتی

□

ای آنکه تو از دوش بیادم دادی		زان حالت پرجوش بیادم دادی
آن رحمت را کجا فراموش کنم		کز گنج فراموش بیادم دادی