قسمت پانزدهم

از سایه‌ی عاشقان اگر دور شوی		بر تو زند آفتاب و رنجور شوی
پیش و پس عاشقان چو سایه میدر		تا چون مه و آفتاب پرنور شوی

□

از شادی تو پر است شهر و وادی		از روی زمین و آسمان را شادی
کس را گله‌ای نیست ز تو جز غم را		کز غم همه را بداده‌ای آزادی

□

از عشق ازل ترانه‌گویان گشتی		وز حیرت عشق گول و نادان گشتی
از بسکه به مردی ز غمش جان بردی		وز بسکه بگفتی غم آن آن گشتی

□

از عشق تو هر طرف یکی شبخیزی		شب کشته ز زلفین تو عنبر بیزی
نقاش ازل نقش کند هر طرفی		از بهر قرار دل من تبریزی

□

از گل قفس هدهد جانها تو کنی		از خاک سیه شکرفشانها تو کنی
آن را که تو سرمه‌اش کشیدی او داند		کاینها ز تو آید و چنانها تو کنی

□

از کم خوردن زیرک و هشیار شوی		وز پرخوردن ابله و بیکار شوی
پرخواری تو جمله ز پرخواری تست		کم‌خوار شوی اگر تو کم‌خوار شوی

□

استاد مرا بگفتم اندر مستی		کگاهم کن ز نیستی و هستی
او داد مرا جواب و گفتا که برو		گر رنج ز خلق دور داری رستی

□

اسرار شنو ز طوطی ربانی		طوطی بچه‌ای زبان طوطی دانی
در مرغ و قفس خیره چرا میمانی		بشکن قفس ای مرغ کز آن مرغانی

□

افتاد مرا با لب او گفتاری		گفتم که ز من سیر شدی گفت آری
گفتا بده آن چیز که جیم اول اوست		گفتم دومش چیست بگو گفت آری

□

امروز مرا سخت پریشان کردی		پوشیده‌ی خویش را تو عریان کردی
من دوش حریف تو نگشتم از خواب		خوردی و نصیب بنده پنهان کردی