قسمت چهاردهم

آمد بر من خیال جانان ز پگه		در کف قدح باده که بستان ز پگه
درکش این جام تا به پایان ز پگه		سرمست درآ میان مستان ز پگه

□

آن دم که رسی به گوهر ناسفته		سرها به هم آورده و سرها گفته
کهدان جهان ز باد شد آشفته		برتو بجوی که مست باشی خفته

□

آنکس که ز دست شد بر او دست منه		از باده چو نیست شد تواش هست منه
زنجیر دریدن بر مردان سهل است		هر زنجیری بر شتر مست منه

□

آنی که وجود و عدمت اوست همه		سرمایه‌ی شادی و غمت اوست همه
تو دیده نداری که باو درنگری		ورنی که ز سر تا قدمت اوست همه

□

از دیده‌ی کژ دلبر رعنا را چه		وز بدنامی عاشق شیدا را چه
ما در ره عشق چست و چالاک شویم		ور زانکه خری لنگ شود ما را چه

□

السکر صار کاسدا من شفتیه		والبدر تراه ساجدا بین یدیه
بالحسن علیه کل شیی وافر		الا فمه فانه ضاق علیه

□

ای کان العباد ما اهواه		ما یذکرنا فکیف ما ینساه
قدر ان به القلوب والافواه		قد احسن لا اله الا الله

□

آهوی قمرا سهامه عیناه		ما شوش عزم خاطری الا هو
روحی تلفت و مهجتی تهواه		قلبی ابدا یقون یا هویا هو

□

ای آنکه به جان این جهانی زنده		شرمت بادا چرا چنانی زنده
بی‌عشق مباش تا نباشی مرده		در عشق بمیر تا بمانی زنده

□

ای پارسی و تازی تو پوشیده		جان دیده قدح شراب نانوشیده
دریا باید ز فضل حق جوشیده		پیدا باید کفایت کوشیده