قسمت چهاردهم

گفتم که کجا بود مها خانه‌ی تو		گفتا که دل خراب مستانه‌ی تو
من خورشیدم درون ویرانه روم		ای مست، خراب باد کاشانه‌ی تو

□

گه در دل ما نشین چو اسرار و مرو		گه بر سر ما نشین چو دستار و مرو
گفتی که چو دل زود روم زود آیم		عشوه مده ای دلبر عیار و مرو

□

ما چاره‌ی عالمیم و بیچاره‌ی تو		ما ناظر روح و روح نظاره‌ی تو
خورشید بگرد خاک سیاره‌ی تو		مه پاره شده ز عشق مه پاره‌ی تو

□

مردی یارا که بوی فقر آید از او		دانند فقیران که چها زاید از او
ولله که سماء و هرچه در کل سما است		یا بند نصیب هرچه میباید از او

□

مستم ز دو لعل شکرت ای مه‌رو		پستم ز قد صنوبرت ای مه‌رو
رویم چو زر است در غم سیم‌برت		از دست مده تو این زرت ای مه‌رو

□

من بنده‌ی تو بنده‌ی تو بنده‌ی تو		من بنده‌ی آن رحمت خندیده‌ی تو
ای آب حیات کی ز مرگ اندیشد		آنکس که چو خضر گشت خود زنده‌ی تو

□

نی هرکه کند رقص و جهد بالا او		در فقر بود گزیده و والا او
مسجود ملک تا نشود چون آدم		عالم نشود به عالم اسما او

□

هان ای تن خاکی سخن از خاک مگو		جز قصه‌ی آن آینه‌ی پاک مگو
از خالق افلاک درونت صفتی است		جز از صفت خالق افلاک مگو

□

هرچند در این هوس بسی باشی تو		بیقدر تو همچون مگسی باشی تو
زنهار مباش هیچکس تا برهی		آخر که تو باشی که کسی باشی تو

□

هرچند که قد بی‌بدل دارد سرو		پیش قد یارم چه محل دارد سرو
گه گه گوید که قد من چون قد اوست		یارب چه دماغ پرخلل دارد سرو