قسمت چهاردهم

سوگند بدان روی تو و هستی تو		گر میدانم نه از تو این پستی تو
مستی و تهی دستیت آورد به من		من بنده‌ی مستی و تهی دستی تو

□

صد داد همی رسد ز بیدادی تو		در وهم چگونه آورم شادی تو
از بندگی تو سرو آزادی یافت		گل جامه‌ی خود درید ز آزادی تو

□

عشقست که کیمیای شرقست در او		ابریست که صد هزار برقست در او
در باطن من ز فر او دریائیست		کاین جمله‌ی کاینات غرقست در او

□

عمرم به کنار زد کناری با تو		چون عمر گذشتنیست باری با تو
نی نی غلطم گذرد پیشه‌ی عمر		آن عمر که یافت او گذاری با تو

□

فرزانه‌ی عشق را تو دیوانه مگو		همخرقه‌ی روح را بیگانه مگو
دریای محیط را تو پیمانه مگو		او داند نام خود تو افسانه مگو

□

گر جمله برفتند نگارا تو مرو		ای مونس و غمگسار ما را تو مرو
پرمیکن و می ده و همی خند چو قند		ای ساقی خوب عالم آرا تو مرو

□

گر عاشق عشق ما شدی، ای مه‌رو		بیرون شو ازین شش جهت تو بر تو
در رو تو درین عشق، اگر جویایی		در بحر دل آن چه باشی اندر لب جو

□

گر عاقل و عالمی به عشق ابله شو		ور ماه فلک توئی چو خاک ره شو
با نیک و بد و پیر و جوان همره شو		فرزین و پیاده باش آنگه شه شو

□

گر هیچ ترا میل سوی ماست بگو		ورنه که رهی عاشق و تنها است بگو
گر هیچ مرا در دل تو جاست بگو		گر هست بگو نیست بگو راست بگو

□

گفتم روزی که من به جانم با تو		دیگر نشدم بتا همانم با تو
لیکن دانم که هرچه بازم ببری		زان میبازم که تا بمانم با تو