قسمت سیزدهم

دوش آنچه برفت در میان تو و من		نتوان بنوشتن و نه بتوان گفتن
روزیکه سفر کنم ازین کهنه وطن		افسانه کند از آن شکنهای کفن

□

دوشست دیدم یار جدائی جویان		با من به جفا و کین جدا شو گریان
امروز چنانم که جدا گشته ز جان		رخساره‌ی خود به خون فرقت شویان

□

دی از تو چنان بدم که گل در بستان		امروز چنانم و چنان‌تر ز چنان
من چون نزنم دست که پابند منی		چون پای نکوبم که توئی دست زنان

□

دیدم رویت بتا تو روپوش مکن		پنهانی ما تو باده‌ها نوش مکن
هر چند دراز کرده بد گوی زبان		ای چشم و چراغ عاشقان گوش مکن

□

رفتم به طبیب و گفتم ای زین‌الدین		این نبض مرا بگیر و قاروره ببین
گفتا با دست با جنون گشته قرین		گفتم هله تا باد چنین باد چنین

□

رفتی و نرفت ای بت بگزیده‌ی من		مهرت ز دل و خیالت از دیده‌ی من
میگردم من که بلکه پیشم افتی		ای راهنمای راه پیچیده‌ی من

□

رندی دیدم نشسته بر خنگ زمین		نه کفر و نه اسلام و نه دنیا و نه دین
نی حق نه حقیقت نه شریعت نه یقین		اندر دو جهان کرا بود زهره‌ی این

□

رو درد گزین درد گزین درد گزین		زیرا که دگر چاره نداریم جزین
دلتنگ مشو که نیستت بخت قرین		چون درد نباشدت از آن باش حزین

□

روزیکه گذر کنی به خر پشته‌ی من		بنشین و بگو که ای به غم کشته‌ی من
تا بانگ زنم ز خاک آغشته به خون		کای یوسف روزگار و گمگشته‌ی من

□

زان خسرو جان تو مهر شاهی بستان		وانگاه ز ماه تا به ماهی بستان
ای آنکه مراغه می‌کنی و از حیرت		تبریز بگوی و هرچه خواهی بستان