قسمت سیزدهم

در چشم منست ابروی همچو کمان		من روح سپر کرده و او تیر زنان
چون زخم رسید زخم از پرده دران		او نازکنان کنار و من لابه‌کنان

□

در حضرت توحید پس و پیش مدان		از خویش مدان خالی و از خویش مدان
تو کج نظری هرچه درآری به نظر		هیچ است همه ز آتشی بیش مدان

□

در دیده‌ی ما نگر جمال حق بین		کاین عین حقیقت است و انوار یقین
حق نیز جمال خویش در ما بیند		وین فاش مکن که خونت ریزد به زمین

□

در راه نیاز فرد باید بودن		پیوسته حریص درد باید بودن
مردی نبود گریختن سوی وصال		هنگام فراق مرد باید بودن

□

در عشق تو شوخ و شنگ باید بودن		مردانه و مرد رنگ باید بودن
با جان خودم به جنگ باید بودن		ور نی به هزار ننگ باید بودن

□

دل از طلب خوبی بی‌چون گشتن		دریا خواهد شدن ز افزون گشتن
دل خون شد و شکر میکند زانکه بسی		دلها خون شد در هوس خون گشتن

□

دل باغ نهانست و درختان پنهان		صد سان بنماید او و خود او یکسان
بحریست محیط بیحد و بی‌پایان		صد موج زند موج درون هرجان

□

دل برد ز من دوش به صد عشق و فسون		بشکافت و بدید پر زخون بود درون
فرمود در آتشش نهادن حالی		یعنی که نپخته است از آنست پر خون

□

دل گرسنه‌ی عید تو شد چون رمضان		وز عید تو شد شاد و همایون رمضان
وانگه عمل کمان به مو وابسته است		گر مو شود اندیشه نگنجد به میان

□

دلها مثل رباب و عشق تو کمان		زامد شد این کمانچه دلها نالان
وانگه عمل کمان به مو وابسته است		گر مو شود اندیشه نگنجد به میان