قسمت سیزدهم

چندین به تو بر مهر و وفا بسته‌ی من		ای خوی تو آزردن پیوسته‌ی من
من صبر کنم ولیک ننگت نبود		یک روز تو از درد دل خسته‌ی من

□

چون آتش میشود عذارش به سخن		خون می‌چکد از چشم خمارش به سخن
چون می‌برود صبر و قرارش به سخن		ای عشق سخن بخش درآرش به سخن

□

چون بنده نه‌ای ندای شاهی میزن		تیر نظر آنچنانکه خواهی میزن
چون از خود و غیر خود مسلم گشتی		بی‌خود بنشین کوس الهی میزن

□

چون جوشش خنب عشق دیدم ز تو من		چون می به قوام خود رسیدم ز تو من
نی نی غلطم که تو می و من آبم		آمیخته‌ایم و ناپدیدم ز تو من

□

حرص و حسد و کینه ز دل بیرون کن		خوی بدو اندیشه تو دیگرگون کن
انکار زیان تست زو کمتر گیر		اقرار ترا سود دهد افزون کن

□

چون زرد و نزار دید او رو یک من		خونابه روان ز چشم چون جو یک
خندید و به خنده گفت دلجو یک من		ای ظالم مظلومک بدخو یک من

□

خود حال دلی بود پریشانتر از این		با واقعه‌ی بی‌سر و سامان‌تر ازین
اندر عالم که دید محنت‌زده‌ای		سرگشته‌ی روزگار حیران‌تر از این

□

در باده‌کشی تو خویش را ریشه مکن		وز باده و از ساده تو اندیشه مکن
با زنگی زلف او در آنور مجوی		اندیشه‌ی باریک چنین پیشه مکن

□

در بحر کرم حرص و حسد پیمودن		وین آب خوشی ز همدگر بربودن
ماهی ننهد آب ذخیره هرگز		چون بی‌دریا هیچ نخواهد بودن

□

در پوش سلاح وقت جنگ است ای جان		اندیشه مکن که وقت تنگ است ای جان
بگذر ز جهان که جمله رنگست ای جان		هر گوشه یکی موش و پلنگ است ای جان