قسمت سیزدهم

پیموده شدم ز راه تو پیمودن		فرسوده شدم ز عشق تو فرسودن
نی روز بخوردن و نه شب بغنودن		ای دوستی تو دشمن خود بودن

□

تا با خودی دوری ارچه هستی با من		ای بس دوری که از تو باشد تا من
در من نرسی تا نشوی یکتا من		اندر ره عشق یا تو باشی یا من

□

تا روی تو قبله‌ام شد ای جان جهان		نز کعبه خبر دارم و نز قبله‌ی نشان
با روی تو رو به قبله کردن نتوان		کاین قبله‌ی قالبست و آن قبله‌ی جان

□

توبه کردم ز توبه کردن ای جان		نتوان ز قضا کشید گردن ای جان
سوگند بسر می‌نبرم لیک خوش است		سوگند به نام دوست خوردن ای جان

□

تو شاه دل منی و شاهی میکن		نوشت بادا ظلم سپاهی میکن
بر کف داری شراب و جامی که مپرس		آن را بده و تو هر چه خواهی میکن

□

جانم بر آن قوم که جانند ایشان		چون گل بجز از لطف ندانند ایشان
هرکس کسکی دارد و کس خالی نیست		هر یک چو قراضه‌ایم و کانند ایشان

□

جانهاست همه جانوران را جز جان		نانهاست همه نان طلبان را جز نان
هر چیز خوشی که در جهان فرض کنی		آن را بدل و عوض برود جز جانان

□

جز باده‌ی لعل لامکان یاد مکن		آنرا بنگر از این و آن یاد مکن
گر جان داری از این جهان یاد مکن		مستی خواهی ز عاقلان یاد مکن

□

جز جام جلالت اجل نوش مکن		جز نغمه‌ی عشق کبریا گوش مکن
در کان عقیق فقر عشرت نقد است		می می‌خور و قصه‌ی پرندوش مکن

□

چون شاه جهان نیست کسی در دو جهان		نی زیر و نه بالا و نه پیدا و نهان
هر تیر که جست از آن سخت کمان		هر نکته که هست هست از آن شهره بیان