قسمت سیزدهم

با دل گفتم اگر بود جای سخن		با دوست غمم بگو در اثنای سخن
دل گفت به گاه وصل با یار مرا		نبود ز نظاره هیچ پروای سخن

□

با دل گفتم عشق تو آغاز مکن		بازم در صد محنت و غم باز مکن
دل تیره‌گیی کرد و بگفت ای سره مرد		معشوق شگرفست برو ناز مکن

□

باغست و بهار و سر و عالی ای جان		ما می نرویم از این حوالی ای جان
بگشای نقاب و در فروبند کنون		مائیم و توئی و خانه خالی ای جان

□

بیدل من و بیدل تو و بیدل تو و من		سرمست همی شدیم روزی به چمن
عمریست که من در آرزوی آنم		کان عهد به یادآوری ای عهد شکن

□

با هر دو جهان چو رنگ باید بودن		بیزار ز لعل و سنگ باید بودن
مردانه و مرد رنگ باید بودن		ور نی به هزار ننگ باید بودن

□

بر خسته دلان راه ملامت میزن		هردم زخمی فزون ز طاقت میزن
آتش میزن به هر نفس در جانی		واندر همه دم دم فراغت میزن

□

بر گرد جهان این دل آواره‌ی من		بسیار سفر کرد پی چاره‌ی من
وان آب حیات خوش و خوشخواره‌ی من		جوشید و برآمد ز دل خاره‌ی من

□

بر گردن ما بهانه‌ای خواهی بستن		وز دام و دوال ما نخواهی رستن
بالا نگران شدی که بیگانه شده است		دف را بمیفشان که نخواهی رفتن

□

بسیار علاقه‌ها بباید ای جان		تا مسکن و خانه‌ها شود آبادان
ای بلغاری تو خانه کن در بلغار		وی تازی گو برو سوی عبادان

□

پالوده شوی در طلب پالودن		فرسوده شوید در هوس فرسودن
تا لذت پالودنتان شرح دهد		ور نیست چگونه هست خواهد بودن