قسمت یازدهم

دوش از سر مستی بخراشید رخم		آندم که زروش لاله میچید رخم
گفتم مخراشش که از آنروز که زاد		از قبله‌ی روی تو نگردید رخم

□

دوش از طربی بسوی اصحاب شدیم		وز غوره فشانان سوی دوشاب شدیم
وز شب صفتان جانب مهتاب شدیم		با بیداران ز خویش در خواب شدیم

□

دوش ارچه هزار نام بر ننگ زدم		بر دامن آن عهد شکن چنگ زدم
دل بر دل او نهادم از شوق وصال		هم عاقبت آبگینه بر سنگ زدم

□

دل داد مرا که دلستان را بزدم		آن را که نواختم همان را بزدم
جانی که بدو زنده‌ام و خندانم		دیوانه شدم چنانکه جان را بزدم

□

دیوانه‌ام نیم ولیک همی خوانندم		بیگانه‌ام ولیک میرانندم
همچون عسسان بجهد در نیمه‌ی شب		مستند ولی چو روز میدانندم

□

ذات تو ز عیبها جدا دانستم		موصوف به مغز کبریا دانستم
من دل چکنم چونکه به تحقیق و یقین		خود را چو شناختم ترا دانستم

□

رازیکه بگفتی ای بت بدخویم		واگو که من از لطف تو آن میجویم
چون گفت به گریه درشدم پس گفتا		وامیگویم خموش وامیگویم

□

رفتی و ز رفتن تو من خون گریم		وز غصه‌ی افزون تو افزون گریم
نی خود چو تو رفتی ز پیت دیده برفت		چون دیده برفت بعد از او چون گریم

□

روزت بستودم و نمی‌دانستم		شب با تو غنودم و نمی‌دانستم
ظن برده بدم به خود که من من بودم		من جمله تو بودم و نمی‌دانستم

□

روزی به خرابات تو می میخوردم		وین خرقه‌ی آب و گل بدر می‌کردم
دیدم ز خرابات تو عالم معمور		معمور و خراب از آن چنین میکردم