قسمت یازدهم

خود راز چنین لطف چه مانع باشیم		چون صنع حقیم پیش صانع باشیم
در مطبخ چرخ کاسه‌ها زرین‌اند		حاشا که به آب گرم قانع باشیم

□

خیزید که تا بر شب مهتاب زنیم		بر باغ گل و نرگس بیخواب زنیم
کشتی دو سه ماه بر سر یخ راندیم		وقت است برادران که بر آب زنیم

□

در آتش خویش چون دمی جوش کنم		خواهم که دمی ترا فراموش کنم
گیرم جانی که عقل بیهوش کند		در جام درآئی و ترا نوش کنم

□

در باغ شدم صبوح و گل می‌چیدم		وز دیدن باغبان همی ترسیدم
شیرین سخنی ز باغبان بشنیدم		گل را چه محل که باغ را بخشیدم

□

در بحر خیال غرقه‌ی گردابم		نی بلکه به بحر میکشد سیلابم
ای دیده نمی‌خواب من بنده‌ی آنک		در خواب بدانست که من در خوابم

□

در چنگ توام بتا در آن چنگ خوشم		گر جنگ کنی بکن در آن جنگ خوشم
ننگست ملامت بره عشق ترا		من نام گرو کردم و با ننگ خوشم

□

در دور سپهر و مهر ساقی مائیم		سرمست مدام اشتیاقی مائیم
در آینه وجود کردیم نگاه		مائیم و نمائیم که باقی مائیم

□

در چشمه‌ی دل مهی بدیدیم به چشم		ز آن چشمه بسی آب کشیدیم به چشم
ز آن روز بگرد گرد آن چشمه‌ی دل		ماننده‌ی دل، همی دویدیم به چشم

□

در عالم گل گنج نهانی مائیم		دارنده‌ی ملک جاودانی مائیم
چون از ظلمات آب و گل بگذشتیم		هم خضر و هم آب زندگانی مائیم

□

در عشق تو گر دل بدهم جان ببرم		هرچه بدهم هزار چندان ببرم
چوگان سر زلف تو گر دست دهد		از جمله جهان گوی ز میدان ببرم