قسمت یازدهم

تا میرود آن نگار ما میرانیم		پیمانه چو پر شود فرو گردانیم
چون بگذرد این سر که درین آب و گلست		در صبح وصال دولتش خندانیم

□

تو بحر لطافتی و ما همچو کفیم		آنسوی که موج رفت ما آنطرفیم
آن کف که به خون عشق آلودستی		بر ما میزن که بر کفت همچو دفیم

□

جانرا که در این خانه وثاقش دادم		دل پیش تو بود من نفاقش دادم
چون چند گهی نشست کدبانوی جان		عشق تو رسید و سه طلاقش دادم

□

جانی که در او دو صد جهان میدانم		گوئیکه فلانست و فلان میدانم
او شاهد حضرتست و حق نیک غیور		هر چشم که بسته گشت از آن میدانم

□

چندانکه به کار خود فرو می‌بینم		بی‌دیده‌گی خویش نکو می‌بینم
با زحمت چشم خود چه خواهم کردن		اکنون که جهان به چشم او می‌بینم

□

چون تاج منی ز فرق خود افکندیم		اینک کمر خدمت تو بربندیم
بسیار گریستیم و هجران خندید		وقت است که او بگرید و ما خندیم

□

چون مار ز افسون کسی می‌پیچم		چون طره‌ی جعد یار پیچاپیچم
والله که ندانم این چه پیچاپیچست		این میدانم که چون نپیچم هیچم

□

چون می‌دانی که از نکوئی دورم		گر بگریزم ز نیکوان معذورم
او همچو عصا کش است و من نابینا		من گام به خود نمیزنم مأمورم

□

حاشا که ز زخم تیر و خنجر ترسیم		وز بستن پای و رفتن سر ترسیم
ما گرم روان دوزخ آشامانیم		از گفت و مگوی خلق کمتر ترسیم

□

خواهم که به عشق تو ز جان برخیزم		وز بهر تو از هر دو جهان برخیزم
خورشید تو خواهم که بیاران برسد		چون ابر ز پیش تو از آن برخیزم